Ευριπίδη « Ιφιγένεια εν Ταύροις»

Η ανθρώπινη ύπαρξη στα άκρα

Η  « Ιφιγένεια εν Ταύροις » διδάχτηκε το 414 π.Χ. Ο Ευριπίδης συνεχίζει να αναμοχλεύει τα βάσανα της οικογένειας των Ατρειδών. Αν και ο μύθος ακολουθεί αυτόν της « Ιφιγένειας εν Αυλίδι»  , η τελευταία είναι έργο μεταγενέστερο.

Η Ιφιγένεια , η κόρη του Αγαμέμνονα, δε θυσιάστηκε στην Αυλίδα. Την τελευταία στιγμή η θεά Άρτεμη βάζει πάνω στο βωμό ένα ελάφι και οδηγεί την Ιφιγένεια στη χώρα των Ταύρων. Εκεί η κόρη γίνεται ιέρεια της θεάς και μ΄αυτό το ρόλο συμμετέχει στις αιματηρές θυσίες προς τη θεά. Το θύμα έγινε θύτης.

Στο Άργος ο αδερφός της Ορέστης δολοφονεί τη μητέρα του Κλυταιμνήστρα και τον εραστή της Αίγισθο. Κυνηγημένος από τις Ερινύες ( Τύψεις)  φτάνει με τον ξάδερφό του Πυλάδη στη χώρα των Ταύρων με την

εντολή να κλέψει το άγαλμα της Άρτεμης και να το μεταφέρει στην Αττική. Κατά την εφαρμογή του σχεδίου οι δύο νέοι συλλαμβάνονται και οδηγούνται μπροστά στην Ιφιγένεια για τη σφαγή. Τα δύο αδέρφια αναγνωρίζονται και αποδρούν με ένα έξυπνο σχέδιο παίρνοντας μαζί τους το  ξόανο της θεάς.